Nic Wielkiego

Muszę przyznać, że mówię dość szybko. Może dlatego, że  przez długi czas mieszkałem w okolicach Nowego Jorku. Wszyscy tam szybko mówią! A może dlatego, że zawsze mam wiele do powiedzenia. Jestem słownym karabinem maszynowym. Ale kiedyś natknąłem się na kogoś, komu udało się mnie zwolnić. Był to rosyjski lekarz, który jakiś czas temu przjechał do Stanów. Nie planował tu przyjeżdżać, ale prześladowania i możliwość więzienia za czasów Zimnej Wojny przyprowadziły go do Ameryki. Rozmawiając z nim szukałem słów, które by rozumiał, a on szukał angielskich słów, aby wyrazić swoje uczucia. To była długa rozmowa. Zabrało nam chwilę, aby przekazać podstawowe informacje, ale było to warte wysiłku.

Lekarz ten – oddany chrześcijanin przez lata tajnie kopiował Bibilę i literaturę chrześcijańską. Miał on grupę ludzi, którzy robili to samo – przkazywali innym ewangelię. W tym czasie robiąc to, ryzykował swoją pozycję zawodową. Ostatecznie musiał opuścić kraj i szukał pracy po przyjeździe do Stanów.

Powiedziałem do niego „Wiesz, jesteś jednym z Bożych bohaterów wiary.” Jego twarz wyrażała zasmucenie, jakby nie rozumiał co powiedziałem. Próbowałem więc mu wyjaśnić „Zwycięzca! Jeden z Bożych zwycięzców. Olimpiada!” Chciałem, aby mnie zrozumiał. Ale po chwili zorientowałem się, że jego wyraz twarzy nie wyrażał niezrozumienia. On rozumiał, lecz łamaną angielszczyzną zaczął wyjaśniać na czym z Bożej perspektywy polega nasza praca.

W ewangelii Marka 14:3 jest zapisane: „A gdy On był w Betanii, w domu Szymona trędowatego i siedział przy stole, przyszła niewiasta, mająca alabastrowy słoik czystego olejku nardowego, bardzo kosztownego; stłukła alabastrowy słoik i wylała olejek na głowę jego.” I po tym  pojawia się krytyka tego czynu, lecz dalej w wersecie 8 Jezus mówi: „Ona, co mogła, to uczyniła; uprzedziła namaszczenie ciała mego na pogrzeb. Zaprawdę powiadam wam: Gdziekolwiek na całym świecie będzie zwiastowana ewangelia, będą opowiadać na jej pamiątkę i o tym, co ona uczyniła.” I oczywiście dzisiaj o niej mówimy.

To, co powiedział mój znajomy lekarz odnośnie służby Panu w dawnym Związku Radzieckim i cenie jaką trzeba zapłacić,  jest czymś, co każdy z nas powinien mówić. Powiedział on: „Robiłem co mogłem” On nie chciał być bohaterem. „Robiłem co mogłem. Nic wielkiego”

Myślę, że ostatecznym epitafium naszego życia winno być to, co Jezus powiedział o tej kobiecie ”Ona, co mogła, uczyniła”  Czy mógłby powiedzieć to o twoim życiu? Mój przyjaciel wiedział, że jest to to, czego Bóg oczekuje. On nie oczukuje, abyśmy robili dokładnie to, co uczyniła ta kobieta, wylewając na Niego drogocenne olejki. Ale jednocześnie Bóg chce, abyśmy wiedzieli, że to nic wielkiego oddać Mu wszystko.

Nie powinniśmy mieć postawy: „Wow! Popatrz co ja zrobiłem” Z drugiej jednak strony, Bóg nie przeoczy, ani nie zapomni najmniejszego gestu z naszej strony. Czy dajesz wszystko co masz dla Jezusa? O to właśnie On prosi.

Oddaj szczodrze co masz... tak niewiele, albo bardzo wiele. Jakże można Jemu dać cokolwie mniej?  Mój przyjaciel rozumiał tę zasadę. On nie uważał się za bohatera. Ale jeśli my przyjmiemy taką postawę, nie bądźmy zdziwieni, kiedy Jezus w niebie przywita nas jak bohaterów.

                                                                                    Ron Hutchcraft/Tł. Aldona Kozlowska